Relive Moments - Uit de Oude Doos

Een winterse foto en een Pauline die er een stuk jonger uitziet.. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik graag foto’s maak. Ik ben geen professional, maar ik leg dingen gewoon graag vast. Je weet maar nooit waar je ze ooit weer eens voor kunt gebruiken (ze doen het in ieder geval altijd leuk op bruiloften). Inmiddels heb ik door de jaren heen ook al een flinke verzameling van die foto’s op mijn computer staan en in plaats van er nooit meer naar om te kijken, reis ik zo af en toe even terug in de tijd om mooie, memorabele of gewoon hilarische momenten te herbeleven.

Even een kort stukje geschiedenis voor de liefhebbers; verrassend genoeg kan ik een moment in mijn kindertijd benoemen waar de camera in beeld kwam (let even op die woordspeling eh!). Toen mini me nog druk bezig was met leren lezen, las ze op een dag een boek. De naam van het boek en de leeftijd van de mini me weet ik niet meer, maar je zult dan ook geen overhoring krijgen over deze feitjes. In het boek kwam een verhaaltje naar voren waarin een stel kinderen een aantal foto’s had gemaakt en die, na het ontwikkelen ervan, ging laten zien aan hun tante. Het waren geen bijzondere foto’s, maar juist gewone plaatjes van alledaags plezier. Bij elke foto vertelden de kinderen enthousiast het verhaal wat bij de foto hoorde en, TADAA!, iets in mij vond dat zo leuk dat het me altijd is bijgebleven.

Toen ik eindelijk mijn eigen digitale cameraatje had, ging hij dan ook overal mee naartoe. Ging ik op pad met vriendinnen, dan wisten zij allang dat ze geen camera mee hoefden te nemen, want Pauline legde het toch allemaal wel vast. Tegenwoordig doe ik dat in iets mindere mate, maar mijn vakanties volgen elkaar sneller op dan dat ik alle foto’s van de vorige heb uitgezocht. Laat staan dat er een fotoboek van gemaakt is. Voordeel daarvan is trouwens wel dat je na een langere tijd beter weet welke foto’s het waard zijn om dat fotoboek te komen. Hoe langer je er namelijk mee wacht, hoe meer je gaat letten op de herinneringen die het oproept in plaats van enkel de ‘mooiheid’ van de foto.

Deze foto uit 2009 herinnert mij op deze superwarme dag bijvoorbeeld aan de koude winters waarin we nog dagenlang konden schaatsen op natuurijs in de Alblasserwaard. En aan dat gezellige sfeertje op de Graafstroom. En aan het schaatsplezier met vriendinnen die toen nog op korte fietsafstand woonden. Oh en aan ijs.. een heerlijk koud ijsje terwijl het nu buiten 37 graden is.

Nu we inmiddels allemaal altijd een camera op zak hebben en we op Instagram graag ons leuke leven delen in foto’s lijkt die waarde ervan misschien iets minder geworden, maar ik vind het een leuke en makkelijke manier om delen van je leven samen te vatten. En ja, dat zijn voornamelijk leuke momenten die vastgelegd worden, maar persoonlijk deel ik niet graag de mindere momenten op internet (respect voor de mensen die dat wel kunnen).

Veel van de foto’s die je maakt zullen uiteindelijk misschien wel hun waarde missen (selfies terwijl je je verveelt, de zoveelste foto van je favoriete eten (guilty) of de kat die voor de zoveelste keer leuk ligt (also guilty)), maar als je na een tijdje weer even door die grote gallery op je smartphone scrollt, zullen er altijd goede herinneringen naar boven drijven. En die herinneringen kunnen je weer opvrolijken, moed geven wanneer je dat nodig hebt of je gewoon even stil doen staan.

Foto’s maken momenten tastbaar en zorgen ervoor dat herinneringen nooit verloren gaan. Blijf ze dus vooral maken, ook al zit je haar op dat moment net niet goed, is de achtergrond een lelijke muur en wordt je foto belicht door tl-buizen. Als het een moment is dat je wilt bewaren, dan zul je later om die dingen kunnen lachen en blij zijn dat je toch een foto hebt van dat ene moment.

Aan welke foto’s heb jij leuke herinneringen? En wat vind je ervan als ik meer foto’s uit de oude doos deel? Oh, en als je het leuk vindt, volg me gerust op Instagram! Vind ik leuk!